3 grudnia 2020 r. Cuda Eucharystyczne

CUDA EUCHARYSTYCZNE – „MILCZĄCY” BÓG, KTÓRY CHCE NAM COŚ POWIEDZIEĆ

MYŚLI ŚWIĘTYCH O EUCHARYSTII


„Bez stałej obecności naszego Boskiego Mistrza nigdy nie byłbym zdolny narazić mojego życia dla trędowatych. U stóp ołtarza spotykamy siłę potrzebną w naszej samotności. Bez Świętego Sakramentu moja sytuacja byłaby nie do zniesienia. Ale z moim Panem u boku mogę zawsze być dalej szczęśliwy i zadowolony. Z tym radosnym pokojem w sercu i uśmiechem na ustach pracuję z entuzjazmem dla dobra ubogich i nieszczęśliwych trędowatych. W ten sposób powoli i bez wielkiego hałasu dalej czynię dobro ”(błogosławiony ojciec Damian de Veuster).

PREZENTACJA CUDÓW EUCHARYSTYCZNYCH W DZIEJACH KOŚCIOŁA ŚWIĘTEGO

Kategoria Cudu Eucharystycznego: Przemiana postaci, trwałość postaci Eucharystycznych.

SIENEŃSKIE CUDA EUCHARYSTYCZNE

1.    Cud Eucharystyczny Siena–Cascia (Włochy) 1330 rok.
Cud Eucharystyczny wydarzył się w Sienie. Ksiądz ze Sieny  został wezwany do ciężko chorego rolnika (tak opisuje to wydarzenie kodeks antyczny), który mieszkał nieopodal miasta. Według niektórych, kapłan ów nie był zbyt gorliwy,  inne materiały źródłowe podają, że ksiądz był podirytowany, bo to wezwanie przeszkodziło mu w jakiś zajęciach. Winien on był  włożyć Konsekrowaną Hostię do złoconego cyborium, a tymczasem Ciało Pańskie włożył do brewiarza, jak to się czyni ze zwykłym obrazkiem. Kiedy kapłan wyspowiadał chorego, zaczął szukać Hostii między stronami brewiarza. O dziwo, kiedy otworzył go zobaczył, że wokół Hostii, na dwóch stronach księgi  były plamy Krwi. Wstrząśnięty tym faktem, zamknął brewiarz i wybiegł, zapowiedziawszy choremu, że zaraz wróci: „Komunia–wyjaśnił –nie powinna być acciabattata”, co w miejscowym dialekcie znaczy „zgnieciona”, „zniekształcona”. Kapłan udał się szybko do Sieny, do spowiedzi,  do ojca Szymona Fidati, augustianina (przyszłego błogosławionego).  Ojciec Fidati wyspowiadał go i poprosił skruszonego kapłana o relikwie Cudu Eucharystycznego. Przekazał jedną z zakrwawionych kartek brewiarza do klasztoru w Perugii. Niestety, ta, zaginęła  w czasie prześladowań Kościoła w 1866 roku. Drugą kartkę zawsze miał przy sobie, i spędzał długie modlitwy przed poplamioną Krwią stronicą z brewiarza. Po latach przekazał ją  augustianom w Cascii. Ostatecznie, relikwia Cudu Eucharystycznego znalazła się  w sanktuarium św. Rity. W 1930, podczas Kongresu Eucharystycznego w Cascii,  przeniesiono relikwię do zdobionej monstrancji. Dziewiętnastego maja 1988 roku konsekrowano bazylikę dolną w sanktuarium św. Rity, i z tej okazji, relikwia Cudu Eucharystycznego  została tam przeniesiona. Relikwię czciła św. Rita (wówczas znajdowała się ona w kościele św. Augustyna). Tam też ukazywał się jej św. Augustyn i dlatego potem wybrała swoją dalszą drogę życiową, po śmierci męża i synów, w zakonie klauzury augustiańskiej. Wielu papieży czciło relikwię Cudu Eucharystycznego: np. Bonifacy IX (ten ogłosił specjalną bullę 10 stycznia 1410, zatwierdzającą kult relikwii Cudu Eucharystycznego) , Grzegorz VII (zatwierdził też też cześć oddawanym rellikwiom i udzielił Klemens XII, Sykstus IV, Innocenty XIII, Pius VII. Udzielali oni specjalnych odpustów związanych z tym kultem. Obecne tabernakulum, w którym znajduje się relikwia, pozwala wiernym zobaczyć ją w całej okazałości. Można  też z bliska przeczytać  słowa zapisane na kartce brewiarza. Odcisk Hostii jest wyraźny i widać na nim Oblicze cierpiącego Jezusa. W 1962 roku relikwie Cudu Eucharystycznego poddano badaniom. Kartka brewiarza pokryta była nadal Krwią i ta plama miała wymiar 52 mm na 44 mm. Średnica jej wynosiła natomiast 40 mm. Kolor Krwi z kartek brewiarza określa się jako lekko brązowy, pod szkłem powiększającym jest wyraźnie czerwony i widać też cząstki zakrzepłej Krwi. W plamie Krwi można zaobserwować, pod słabą soczewką, postać zasmuconego mężczyzny, widoczną też na fotografiach. Obecnie w sanktuarium św. Rity znajdują się: Relikwie Cudu Eucharystycznego będące w doskonałym stanie od 650 lat, ciało św. Rity zachowane cudownie od zepsucia, szczątki ziemskie bł. Szymona Fidati.
Autentyczność Cudu Eucharystycznego ze Sieny z 1330 roku jest poświadczona przez zapis opowiadania bł. Szymona Fidati. Opis tego wydarzenia znajdziemy też w Księdze miejskiej  z 1387 roku, która przechowywana jest w archiwach miasta – ta zawiera szczegółowe sprawozdanie z dorocznego święta Corpus Domini (Bożego Ciała). Na ten dzień całe miasto, z władzami na czele, zbierało się w kościele, by uczcić relikwie Cudu w uroczystej Mszy Świętej i procesji. Miasto zakupywało na tę okazję specjalną kilkukilogramową świecę.
W 1687 przeprowadzono badanie dwóch stron brewiarza, w którym to stwierdzono, w doskonały sposób nakładające się na siebie plamy Krwi.

2.    Cud Eucharystyczny w Sienie 1730 r.

Czternastego sierpnia 1730 roku – w czasie obchodów Uroczystości Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny –grupa nieznanych sprawców przedostała się do kościoła św. Franciszka w Sienie, którym opiekowali się franciszkanie konwentualni. Złodzieje ukradli puszkę zawierającą 351 Komunikantów Konsekrowanych (ten fakt zwraca nam uwagę, jak wtedy, dbano o każdy Konsekrowany Komunikant). W Sienie od 1147 roku odbywają się wyścigi konne–Palio. Odbywają się one 2 i 16 lipca i mają nie tylko charakter sportowy, społeczny ale i religijny. Sierpniowy wyścig zwany jest „Maryjnym” i odbywa się w dwóch etapach. Czternastego sierpnia wyścig odbywa się wieczorem i ma charakter głównie religijny, a 16 sierpnia staje się wydarzeniem sportowym – jest to rywalizacja poszczególnych dzielnic. W wigilię Wniebowzięcia Matki Bożej senat miasta, aby dopełnić ślubu założonego w 1200 roku zanosił do katedry świecę wotywną. Udawali też przedstawiciele różnych organizacji i uczestniczyło w tej ceremonii całe miasto. Domy pustoszały i była to okazja dla złodziei, aby dokonać rabunków w różnych miejscach. Kiedy odkryto 15 sierpnia 1730 roku kradzież Hostii w kościele franciszkanów, na znak zadośćuczynienia Bogu, władze miasta zawiesiły tego dnia bieg uliczny na koniach (słynne Palio). Konsekrowane Komunikanty odnaleziono dopiero 17 sierpnia, w  sanktuarium Matki Bożej w Provenzano. Świętokradzcy ukryli Je w puszce, w której składano datki na Msze Święte za zmarłych. Z racji tego, że kasetkę otwierano raz do roku, była ona pełna kurzu, pajęczyn i insektów. Modlący się ksiądz, w kościele Matki Bożej z Provenzano zauważył wystający Komunikant z  puszki jałmużnej. Hostie oczyszczono i zidentyfikowano jako Te, które zostały skradzione 14 sierpnia. Odnaleziono wszystkie zaginione Hostie (348 całych Komunikantów i 6 połówek). W uroczystej procesji przeniesiono Konsekrowane Komunikanty do kościoła św. Franciszka. Wielokrotnie w przeciągu lat badano Hostie i stwierdzano, że są  One świeże, nienaruszone, fizycznie i chemicznie oraz nie uległy rozkładowi. Arcybiskup Tiberio Borghese ze Sieny polecił dokonanie eksperymentu: zamknął on na wiele lat niekonsekrowane komunikanty w zapieczętowanej puszce metalowej. Po otwarciu ich przez specjalną komisję stwierdzono, że po dziesięciu latach  komunikanty są zeschnięte i zniekształcone, po 61 latach eksperymentu (w 1850 r. pozostał tylko z nich ciemnożółty proszek). Badania z polecenia papieża Piusa X zostały znowu wznowione i w protokole napisano: „Święte Hostie ze Sieny są klasycznym przykładem doskonałego zachowania partykuł z chleba niekwaszonego, konsekrowanych w roku 1730, i stanowią wyjątkowe zjawisko, niezwykle aktualne, odwracające prawa naturalne przechowywana materii organicznej. Jest to jedyny taki przypadek zachowany w annałach nauki”. Przeprowadzono wtedy różne testy i badania mikroskopowe. Profesor Grimaldi, ogromnej sławy chemik, który badał Hostie, stwierdził: „mąka pszenna jest najlepszym terenem dla kultur mikroorganizmów, pasożytów, zwierzęcych i roślinnych, dla fermentacji mlekowej i niszczenia. Natomiast Hostie ze Sieny są w doskonałym stanie, wbrew prawom fizyki i chemii, pomimo niesprzyjających warunków, w których były przechowywane. Fenomen absolutnie anormalny – prawa natury zupełnie się odwróciły. Kryształ cyborium, w którym przechowywano Hostie stał się siedzibą pleśni, natomiast mąka okazała się bardziej odporna niż kryształ”

 W 1922 roku kard. Guovanni Tacci przeniósł Cudowne Hostie do naczynia w kształcie walca z czystego kryształu górskiego. W 1950 roku Komunikanty umieszczono w kosztownej monstrancji. W 1951 roku dokonano kolejnej profancji Najświętszego Sakramentu. Świętokradcy zerwali pieczęcie i wysypali Komunikanty Konsekrowane w róg marmurowego tabernakulum, kradnąc kryształowy walec. Czternastego września 1980 roku Jan Paweł II oddał cześć Hostiom ze Sieny i ze wzruszeniem zawołał: „To jest Obecność”. Przez szereg wieków zadawano sobie pytanie, dlaczego kapłan, który odnalazł Hostie, nie spożył Ich od razu, tylko przeniósł Je do tabernakulum. Stało się tak, być może, ze względu na dużą Ich ilość? Przypuszczano też , że zachowano te Hostie z uwagę na tłumy wiernych zanoszących modlitwy wynagradzające. Kapłani –przyjmując tę hipotezę –  chcieli, wraz z wiernymi oddawać cześć znalezionym Hostiom i potem je też dlatego zachowali. Wydaje się mniej prawdopodobna sugestia, że kapłan nie uczynił tego z uwagi na zabrudzenie Hostii i pozostawił Je, chcąc doprowadzić  Komunikanty Konsekrowane do spontanicznego rozkładu. W pięćdziesiąt lat później, 14 kwietnia 1780 roku, przełożony zakonu franciszkanów, ojciec Carlo Vipera,  obejrzał Hostie, a nawet jedną spożył i zadziwił się Jej świeżością. Nakazał złożyć 230 Hostii w cyborium i zabronił rozdawania Komunikantów Konsekrowanych (część Hostii udzielano wiernym w poprzednich latach, w 1951 roku było ich już tylko 223 całe Hostie i dwie połówki). Ten fakt świadczy o tym, że hipoteza o pozostawieniu Hostii, z uwagi na ich zabrudzenie jest mało prawdopodobna.
Cudowne Hostie są wystawiane do adoracji wiernych siedemnastego dnia każdego miesiąca, w rocznicę odnalezienia ich po kradzieży w 1730 r. Każdego roku w Uroczystość Bożego Ciała, relikwie Cudu Eucharystycznego są niesione w procesji ulicami Sieny. W procesji uczestniczą tysiące wiernych.

3.    Cuda Eucharystyczne Sieneńskie są jedyne w swoim rodzaju. Ten z 1330 roku, może wskazywać – oprócz podkreślenia prawdziwej, realnej i substancjalnej obecności Pana Jezusa Chrystusa w Hostii Konsekrowanej oraz podejrzenia lekceważącego zachowania kapłana wobec Ciała Pańskiego – także na żywą obecność Pana w Słowie Bożym i na ścisły związek Słowa Bożego ze Słowem, które stało się Ciałem – uobecnionego w Najświętszym Sakramencie. W każdej Mszy Świętej, przecież, otwieramy swoje serca, nasz umysł na Słowo Boże, aby następnie, świadomie i z miłością uczestniczyć w Ofierze Chrystusa – ostatecznie godnie świadomie i z miłością przyjąć Ciało Pańskie. Cud Eucharystyczny, który dokonał się, nie na ołtarzu, ale w brewiarzu kapłańskim, może  wskazywać więc na zamysł Boga działającego w Historii Zbawczej, najpierw przez swoje Słowo, a kiedy nadeszła pełnia czasów także przez Słowo, które stało się Ciałem.
Cud Eucharystyczny z 1730 roku, jest też wyjątkowy i może zmienić nasze myślenie o Eucharystii. Będąc zdominowani przez świat, upatrujemy w nim potęgi i siły. Słaba i krucha Eucharystyczna Postać Chleba postrzegana jest przez nas fałszywie i może w nas rodzić obraz słabości  Jezusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie. Tymczasem Cud Eucharystyczny świeżości i trwałości Postaci Eucharystycznych stawia nam przed oczy Słowa z Pisma Świętego:
 „Przemija bowiem postać tego świata” (1 Kor 7, 31).
 „Miłość nigdy nie ustaje....” .
 „To wam powiedziałem, abyście pokój we Mnie mieli. Na świecie doznacie ucisku, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat" (J 16, 33).

Kto jest więc potęgą i mocą: czy osobowe siły przemijającego świata ukazującego pozory swojej potęgi czy Jezus Eucharystyczny w kruchych postaciach Chleba, ale żyjący wiecznie i trwający na wieki w szczęśliwości? Oczywiście,  że Jezus Chrystus obecny prawdziwie, realnie i substancjalnie jest potężnym Bogiem i Panem całego wszechświata. A Psalm 59 nas o tym zapewnia:
„A ja opiewać będę Twą potęgę i rankiem będę się weselić z Twojej łaskawości, bo stałeś się dla mnie twierdzą i ucieczką w dniu mego ucisku” (Ps 59, 17”.

MODLITWA

Psalm 96
Śpiewajcie Panu pieśń nową!
1 Śpiewajcie Panu pieśń nową,
śpiewajcie Panu, wszystkie krainy!
2 Śpiewajcie Panu, błogosławcie Jego imię,
z dnia na dzień głoście Jego zbawienie!
3 Rozgłaszajcie Jego chwałę wśród narodów,
Jego cuda - wśród wszystkich ludów!
4 Bo wielki jest Pan i godzien wielkiej chwały,
wzbudza On większy lęk niż wszyscy bogowie.
5 Bo wszyscy bogowie pogan to ułuda,
a Pan uczynił niebiosa.
6 Przed Nim kroczą majestat i piękno,
potęga i jasność w Jego przybytku.
7 Oddajcie Panu, rodziny narodów,
oddajcie Panu chwałę i [uznajcie] potęgę;
8 oddajcie Panu chwałę Jego imienia!
Nieście ofiary i wchodźcie do Jego przedsieni,
9 oddajcie pokłon odziani w święte szaty!
Zadrżyj, cała ziemio, przed Jego obliczem!
10 Mówcie wśród pogan: Pan jest królem.
Umocnił świat, by się nie poruszył:
ze słusznością wymierza ludom sprawiedliwość.
11 Niech się cieszy niebo i ziemia raduje;
niech szumi morze i to, co je napełnia;
12 niech się weselą pola i wszystko, co jest na nich,
niech się także radują wszystkie drzewa leśne
13 przed obliczem Pana, bo nadchodzi,
bo nadchodzi, aby sądzić ziemię.
On będzie sądził świat sprawiedliwie,
z wiernością swą - narody.